CHOROBY AUTOIMMUNOLOGICZNE
  • Są to choroby wywołane obecnością nieprawidłowej reakcji immunologicznej skierowanej przeciwko antygenom umiejscowionym na prawidłowych komórkach organizmu. Choroby te są przewlekłe, w ich przebiegu obserwuje się okresy pogorszeń i polepszeń (tzw. remisje), jednakże wyjątkowo rzadko dochodzi do całkowitego wyleczenia. Najczęściej skutkiem tych chorób jest trwałe inwalidztwo, a niekiedy i śmierć pacjenta.
  • W chorobach autoimmunologicznych pojawiają się nieprawidłowe (patologiczne) przeciwciała – nazywane autoprzeciwciałami - oraz białka pozapalne (cytokiny), które swoim działaniem uszkadzają poszczególne narządy, upośledzając ich funkcję.
  • Nie jest znana bezpośrednia przyczyna powstawania autoprzeciwciał. Najnowsza teoria amerykańska Polly Metzinger głosi, że odpowiedź immunologiczna na dowolny antygen nie zależy od tego, czy jest to antygen „obcy” (z zewnątrz), czy „własny” (z własnych komórek), ale od oceny potencjału antygenu w kontekście działania patologicznego (tzn. czy jest on nieszkodliwy, czy też zagraża zdrowiu). Aby układ immunologiczny dokonał takiego nieprawidłowego rozpoznania w stosunku do własnych komórek, niezbędne są jakieś niespecyficzne dodatkowe bodźce. W chwili obecnej trwają badania nad owymi bodźcami i możliwością profilaktyki.
  • Teoria rosyjska Musy Abidova sugeruje, że pierwotną przyczyną nieprawidłowej reakcji autoimmunologicznej jest przetrwała obecność drobnoustrojów w komórkach. Okresowa replikacja (rozmnażanie się) tych drobnoustrojów prowadzi do hiperaktywacji makrofagów i całego łańcucha nieprawidłowych reakcji immunologicznych. Powyższe teorie nie wykluczają się, wręcz przeciwnie, obie poszukują pierwotnej przyczyny nieprawidłowych reakcji.
  • Niestety nie są znane metody profilaktyki chorób autoimmunologicznych.
  • Choroby te można leczyć z różnym skutkiem. W niektórych przypadkach udaje się uzyskać długotrwałą remisję i niewystępowanie objawów chorobowych przez kilka miesięcy. Zazwyczaj w okresie końca marca i września, gdy Słońce przekracza równik i zmienia się pole magnetyczne Ziemi, następuje pogorszenie i nawrót choroby. Dowodzi to dodatkowo istnienia biofizycznych, a nie tylko chemicznych aspektów chorób autoimmunologicznych.
  • Leczenie polega na stosowaniu leków immunosupresyjnych (hamujących aktywność układu immunologicznego), takich jak sterydy (np. encorton czy medrol), przeciwzapalnych, hamujących akcję cytokin, przeciwciał monoklinalnych, specyficznie ukierunkowanych przeciwko konkretnym przeciwciałom lub cytokinom (np. infiximab czy humira). Nowością jest zastosowanie syntetycznego leku działającego stabilizująco na makrofagi, bez nieprawidłowej funkcji których nie powstałaby żadna nieprawidłowa reakcja immunologiczna (zobacz zakładkę „TAMERIT”)

PRZYKŁADY CHORÓB AUTOIMMUNOLOGICZNYCH:

  • Astma oskrzelowa
  • Choroba Hashimoto
  • Choroba Leśniowskiego-Crohna
  • Wrzodziejące i niespecyficzne zapalenia jelita
  • Stwardnienie rozsiane (SM)
  • Rumień guzowaty
  • Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS)
  • Toczeń trzewny
  • Stwardnienie boczne zanikowe (SLA)